Iedereen kent ze wel, die wijsheden van Albert Einstein die precies de spijker op z’n kop slaan. Ze zijn ook van toepassing op onze ouderenzorg. Een sector waar al lange tijd en zeker nu, met COVID-19 in de lucht, veel van wordt gevraagd en waarin veel gebeurt. Het is er altijd in beweging, iedereen vindt er iets van en het is nooit saai.

 

.                                                                                                                                                                                                                               

Neem nu deze; 

 

“Als je blijft doen wat je deed, dan krijg je wat je had”

  Dus zorg toekennen vanuit de huidige vorm:

ZZP’s, die zijn bedacht als landelijke normen waarin mensen binnen het kader moeten  passen.

• •  los van de individualiteit van elk mens,
  •  los van de omgeving waar je leeft,
  •  los van de specifieke situatie in de zorginstelling van voorkeur.

  Alsof dat er allemaal niet toe doet en overal dezelfde invloed heeft op de benodigde inzet en  gelden.

Met als gevolg dat we er tot nu toe, ondanks alle goede bedoelingen, alleen nog maar heel incidenteel in geslaagd zijn om:

• • echt vanuit vraagsturing te werken,
  • regie bij bewoners en hun familie te laten samen met de medewerkers,
  • inzicht in kosten te laten bijdragen aan vertrouwen en transparantie (ze roepen helaas vooral weerstand en wantrouwen op.)

De oplossingen voor deze grote vraagstukken in de ouderenzorg liggen wat ons betreft in het dus ook echt anders te gaan doen, organiseren vanuit vraagsturing, eigen regie en transparante kostprijzen.

Of deze;

“We kunnen een probleem niet oplossen met dezelfde denkwijze als die het heeft veroorzaakt.”

Waarbij we de afgelopen decennia massaal gekozen hebben voor grootschalige manieren van organiseren, scheiding van denken (vooral in de staf) en doen (op de werkvloer), grote afstand tussen leidinggevenden en de mensen in de uitvoering, het protocolleren van de zorg etc. Met natuurlijk de beste bedoelingen en het heeft ook veel succes en waarde gebracht. Echter zijn het de bijeffecten zoals; grote tekorten aan personeel op alle niveaus, bewoners en familie die zich niet gehoord en gezien voelen, onhoudbare stijging van de totale kosten, die wederom vragen om het anders te gaan doen.

Met het iPVB is inmiddels bewezen dat:  

• • de bewoner en diens familie een volwaardig gesprekspartner zijn,
  • dat de familie en professionals elkaar als partner zien en niet als tegenpartij,
  • dat het beroep van zorgverlener weer aantrekkelijk wordt en
  • dat de bedrijfsprocessen op duurzame wijze worden aangestuurd vanuit elke bewoner.

Met de volgende uitspraak van Einstein;

“Ik heb geen speciaal talent. Ik ben slechts nieuwsgierig.”

Wordt duidelijk dat er geen speciaal talent voor nodig is om het anders te gaan doen, geen bijzondere omstandigheid of dwarsheid, wat het vraagt is oprechte nieuwsgierigheid, loslaten van het vertrouwde omdat je nieuwsgierig bent naar het onbekende. En daar sluit deze mooi bij aan;

“In het midden van de moeilijkheid ligt de kans.”

In deze tijd waarin de situatie rond COVID-19 vraagt om alle aandacht en ons afleidt om te verduurzamen en te vernieuwen. Afleidt om te kiezen het anders te gaan doen. Waar er dagelijks onder druk en in spanning wordt gewerkt. Biedt dat dus tegelijk de kans!

“Iemand die nooit een fout heeft gemaakt, heeft nooit iets nieuws geprobeerd.”

Het is dus juist een prima omstandigheid om fouten te mogen maken, om keuzes te maken die buiten je comfort-zone en kennis liggen, die je op de proef stellen. Omdat ze zullen leiden naar andere perspectieven en uitkomsten. Daarmee is deze gevleugelde uitspraak van Einstein onmisbaar de afsluiter van deze blog…..

“Krankzinnigheid is keer op keer hetzelfde doen en een ander resultaat verwachten.

Als je uit bent op andere resultaten, doe dan niet weer hetzelfde.”

Met het iPVB, gaan we het samen echt anders doen!

Bastiaan